COUNCIL SPEECH

MARKETING THE BRT SYSTEM NOW IS AN EMPTY PROMISE

My speech held at the Council meeting held on 30 June 2011)

Madam Speaker.

This item must be viewed with great caution if not with a certain degree of suspicion.

Before I elaborate on the reasons why the DA question the timing and the sensibility – or lack thereof, of approving a marketing strategy for the BRT system at this point and time, let me first and foremost reaffirm the DA’s support for the BRT system. The Bus Rapid Transit system will be an essential part of public transport in addressing the needs of commuters to travel between home and workplace. The Tshwane Metro needs the BRT system if it wants to grow its economy by mobilising its workforce effectively.

The report asks for the approval of a Marketing Communication Strategy for the Tshwane BRT that was developed by Phenyo In Media Consultancy.
This marketing strategy comprises of the following elements: Stakeholder Relations Management, Public Relations and Media, Events Management, Inter-governmental Relations and Corporate Identity Management.

A reality check forces one to seriously question the need to approve this marketing strategy. How can one entertain marketing ideas if the BRT system itself is far from ready to be implemented? We all know that the BRT system will not be ready soon – in fact, some predictions indicates that it will not even be ready for a number of years. Sound marketing principles dictate that you first produce the product or service and then design the marketing strategy thereof. Let me put it plainly, any marketing endeavour of the BRT system at this point of time will in actual fact be misleading and a misrepresentation of the reality. Indeed an empty promise if nothing else. At costs that are not indicated in this report – and who will foot the bill? The rates and taxpayers of course.

The DA cannot support a marketing strategy of a service that does not exist. It will be much wiser to use our energy and resources to rescue the basic bus services and to prevent the complete collapse of public transport services rendered by the Tshwane Metro.

Let us restore a reliable bus service. Let us do the right things first to ensure the actual realisation of the BRT system. In this respect I want to make a request that the Strategic Integrated Transport Plan be tabled as a matter of great urgency – we need to know how we are going forward with Transport in general.
In conclusion, the DA is appealing to you that we revisit this report and reconsider the way forward with ` public transport. Commuters and the public at large deserve tangible service delivery results, not empty promises.

TOAST OF OWN CHOICE

TOAST TO THE LUMIERE BROTHERS ( Presented at the charter meeting of the Open Society Toastmasters Club) The meeting was held on 28 June 2011

Offering escapism, true life drama, tragedy, horror or delight.
In reality or fantasy, our lives would not be the same without them.
By re-enacting the past, depicting the present and predicting the future,
They transport us back and forth in time.

Whether you prefer mainstream cinema or art movies, I am sure that we all have a favourite director, actor or movie.

Movies help us to understand the world we live in. It mirrors our fears, believes and dreams.

Where did it all start?

It was the Frenchmen, Louis and Antoine Luimiere, who developed the first motion pictures in 1895. What were screened were merely a few minutes of a scene at the Luimiere factory showing people exiting and entering the factory.

Today the film industry is the youngest, yet most influential entertainment and art form. Indeed the most profitable ever invented.

I cannot imagine my life without movies.

Therefore I would like to propose a toast to the remarkable Luimiere brothers who introduced motion pictures to the world.
Please rise and make sure that your glasses are charged,
And drink with me a toast to the Luimiere brothers.

DIE VERSTE UUR

Deur Steve Hofmeyr

Zebra Press


Steve Hofmeyr se debuut novelle verlede jaar , Vier briewe vir Jan Ellis het oor die algemeen gunstige resensies ontvang – selfs van die literêre rissiepit, Joan Hambidge. Met sy nuwe roman, Die verste uur, bewys Hofmeyr dat hy tot meer in staat is as Bloubuliedjies.

Die Verste uur is alles behalwe konvensioneel. Tematies verken dit eksistensiële moontlikhede met behulp van time travel as die eerstejaar student, Jamie van der Merwe, in 'n voorvader se lyf beland, ‘n yslike glipsie maak en siedaar, die ganse gang van die Boerevolk se geskiedenis in ‘n ander ringting stuur. Stel jouself voor ‘n Pretoria in 2011 sonder Jakaranda bome, Engelse straatname en die Afrikaner ideaal wat gedy sonder mededinging of uitdagers. Is dit ‘n neo-regse hallusinasie of ‘n kreatiewe verkenning van ‘n alternatiewe Suid-Afrikaanse geskiedenis? Utopie of distopie – ek is nie seker nie.

Struktureel is Die verste uur ‘n boeiende literere eksperiment. Daar is verskillende storielyne wat op verskillende tye en plekke parallel vertel word. Die verhaal van die komponis Jean-Philippe Rameau ( 1683 – 1764) is die sleutel tot die wetenskapfiksie van die verhaal. Ofskoon Rameau se verhaal interessant is, word daar te veel vertelruimte aan hom afgestaan. As ‘n kant aantekening net dit, Hofmeyr se kennis oor klassieke musiek en filosofie is indrukwekkend – om Hofmeyr net te assosieer met gewilde liefdesliedjies is ‘n fout.

Die verhaal van Jamie van der Merwe wat per toeval ‘n tydsreis onderneem, ‘n historiese glipsie maak en in ‘n ander 2011 homself bevind sal enige leser se verbeelding prikkel. Hofmeyr se satiriese vermoë is indrukwekkend. Sy speelse vrae betreffende die volk, godsdiens en politiek is by tye skreeusnaaks.

‘n Dun boek van net meer as eenhonderd bladsye. En dankie tog dis nie ‘n lywige bundel nie want dit was nie vir my van dieselfde kaliber prosa as Vier briewe vir Jan Ellis nie. Tog is dit 'n interessante literêre eksperiment.


Naskrif:
Alhoewel mooi uitgegee deur Zebra Press (treffende voorblad) laat die lofsang van Deon Meyer en Dana Snyman op die agterblad ‘n wrang smaak in die mond. Meyer se pretensieuse brabbel is genoeg om enige voornemende leser koue voete te gee. Voeg hierby Snyman se goedkeurende opmerkings terwyl beide Meyer en Snyman binne die boek deur die outeur bedank word vir hulle ondersteuning tydens die skryfproses – ‘n mens kan nie anders as om die gunstige kommentaar met suspisie te bejeen nie.

BELEGGING EN OPHEFFING SAL TOT STILSTAND RUK

(My brief in vandag se Beeld)

Van Mandela tot Malema - ‘n treuriger oorgang kan ek my nie voorstel nie. Is dit regtig wat die ANC en die land in die gesig staar? Ofskoon Malema so onvoorspel is soos die weer laat sy uitsprake by die ANC –jeugliga se pas afgelope nasionale konferensie mens tog wonder oor hierdie politieke enigma se ambisies en moontlike steun onder eie geledere.
Hierdie rassis en opruier se simplistiese siening van ons land se uitdagings en sy verdwaalde idees oor hoe probleme hanteer moet word, stuit teen die bors. Net sy ekonomiese insig opsigself verraai groot onkunde. Al wat hy sal reg kry met onteiening en nasionalisering is om almal ewe brandarm te maak. Die opheffing van gemeenskappe sal volstrek tot ‘n einde kom onder ‘n Malema presidentskap. Boonop sal buitelandse beleggers nie ‘n sent waag in ‘n land waar die reinkarnasie van Idi Amin ‘n moontliklhied blyk te wees nie.
Vraag is: moet mens hom ernistg opneem of moet hy geignoreer word? Ek was vir lank ‘n ondersteuner van laasgenoemde opsie. Maar die nasionale ANC-konferensie in 2012 wink en die onvoorspelbare Malema se ambisie ken blykbaar geen perke nie.
Die Malema-kwessie mag nie in ‘n wit-versus-swart kwessie ontaard nie. Wat gebiedend noodsaaklik is, is kritiese denke in ANC-geledere. Alle redelike en gematigde Suid-Afrikaners moet saamstaan om ‘n Malema-ramp te voorkom. Miskien is Malema die katalisator wat die Suid-Afrikaanse politieke landskap sal herskik, want ek kan nie glo dat die stille meerderheid Suid-Afrikaners katestrofe bo voorspoed verkies nie.

SOURCE CODE

SPELERS: Jake Gyllenhaal; Michelle Monaghan
REGIE : Duncan Jones
PUNTE : 6 UIT 10

Ander resensente het die rolprent groot lof toegeswaai. Ekself het dit met moeite deurgesit.
Eenvouidige storielyn: ‘n Gewonde soldaat word wakker in die gedaante van ‘n ander man op ‘n trein oppad na Chicago. Sy reisgenoot verstaan nie wat in hom ingevaar het nie en waarom hy so vreemd optree nie. Die feit van die saak is dat ‘n bom oor sowat ses minute die trein gaan opblaas. Na elke plofslag herleef hy weer die paar minute voor die ontploffing met ‘n duidelike missie, hy moet vasstel wie die bom op die trein geplaas het. Maar soos in enige Hollywood film is hart en kop nie juis in gelid nie en die gewonde soldaat wat deel is van ‘n baie gevorderde wetenskaplike projek wil al die reëls breek om sy beeldskone reisgenoot se lewe te red.
Wat in die rolprent se guns tel is asemrowende mooi arendsvlug tonele oor die stad Chicago. Andersins is die redigering en verfilming in die algemeen baie goed. Ek kan dit veral aanbeveel vir liefhebbers van wetenskapfiksie.
Ja, die rolprent konfronteer sy karakters met ‘n morele dilemma, maar andersins is die storielyn dun en voorspelbaar. ‘n Kykbare film wat ses punte verdien.

HANLIE RETIEF GESELS MET

BOEK: HANLIE RETIEF GESELS MET deur Hanlie Retief
UITGEWER: Protea (R180)
PUNTE: 8 UIT 10

In sy boek Oor en Weer spreek Hennie Aucamp die versugting uit dat Suid-Afrikaanse uitgewers die verkoopsmoontlikhede van voortreflike onderhoude sal raaksien. ‘n Versugting wat kennelik nie op dowe ore geval het nie. Hanlie Retief Gesels Met onderstreep Aucamp se betoog oor waarom die onderhoud as genre erken moet word.
Volgens Aucamp is die onderhoud oftewel “interview” waarskynlik een van die twintigste eeu se belangrikste bydraes tot sowel die joernalistiek as die letterkunde. Alhoewel kontemporêr skemer iets van die onderhoud volgens Aucamp alreeds deur in Die Simposium van Plato en N.P van Wyk Louw se Swaarte- en ligpunte.
In die voorwoord van Hanlie Retief Gesels Met, skryf Anne Marie Mischke, Retief se sukses daaraan toe dat sy haarself, haar eie menings en haar merkwaardige skryftalent nooit op die voorgrond dwing nie. Dit is die mens met wie die onderhoud gevoer word wie self na vore kom.
Die persoonlikhede met wie onderhoude gevoer word is so uiteenlopend soos die mensdom self. Wat aan die bod kom is ironie, patos en bloot gewone humor.

Ek noem enkele voorbeelde:

Die hartchirurg Chris Barnard verwoord sy selftwyfel met die vraag wat hy soms aan sy jong vrou, Karin, vra: “... voel jy nie nou en dan lus om met ‘n mooi jong man in die kooi te klim nie?”
‘n Voormalige presidentsvrou se broosheid vasgevang in ‘n diep menslike drama was Marike de Klerk wie se huwelik op die rotse beland het.
Steve Hofmeyr sê hy “het ‘n Chromosoom vir kak maak.”
Louis Luyt beskou homself nie juis as ‘n wenner nie.
Op tagtigjarige ouderdom met sy houvrou besig om hom te verlaat vir ‘n Duitse man is die eertydse Broederbonder en ambassadeur, Piet Koorhof, vreeslik gesteld op hoe hy sy sigaretstompies orden vir die uiteindelike weggooi.
Die menseregte-aktivis Rhoda Kadalie het haar ANC lidmaatskapkaart opgeskeur die dag toe die ANC Tony Yengeni skouer omhoog Polsmoor ingedra het.
Sandra Prinsloo glo in die liefde maar nie in die huwelik nie.
Met hierdie boeiende bloemlesing word Hanli Retief se onderhoude bestendig om nooit verlore te gaan nie. ‘n Onvergeetlike blik op interessante mense en die lewe in die algemeen.

LOST GROUND

BOEK: LOST GROUND deur Michiel Heyns
PUNTE: 7 UIT 10

Peter Jacobs keer na 22 jaar terug na sy geboortedorp om te besin oor die politieke impulse rondom die moord op sy niggie met die oog daarop om ‘n artikel vir ‘n buitelandse blad te skryf. As ‘n gay joernalis wat London sy tuiste gemaak het, is hy die ideale buitestaander waardeur die leser kan kennis maak met dit wat onveranderd gebly het of dit wat met die tye aanbeweeg het.
Alfredville, ‘n fiktiewe dorp iewers in die Karoo, is die palet waarteen die ontrafeling van ‘n moord enersyds en die uitwerking van transformasie in Suid-Afrika op ‘n gemeenskap andersyds verreken word.
Lost Ground sluit aan by die ex-pat literêre tradisie wat temas soos verdwaalde patriotisme, ontheemding, paradokse binne veranderde gemeenskappe asook die hede versus die verlede onder die loep neem.
Op ‘n simboliese vlak is daar, alhoewel ietwat pretensieus, interessante intertekstuele verwysings soos die Othello motief tydens die ontrafeling van die moord op Peter se niggie - haar bruin man word van die moord verdink. Peter self is besig om Rian Malan se My Traitor’s Heart te lees – ‘n aanduiding van sy eie worsteling omdat hy na soveel jare min raakpunte het met die gemeenskap waarvan hy eens deel was.
Dit is ‘n verhaal wat boeiend ontvou met interessante karakters. ‘n Punt van kritiek egter is sy ongenadiglike beskrywing van die Afrikaner kultuur as eng en agterlik. Hier maak die skrywer hom self skuldig aan engheid as hy van die karakters eendimensioneel stereotipeer. Daar is darem die veearts, Henk Pretorius, sy vermoorde niggie Desiree en selfs die hotel eienaar wat die stereotipes troef.
Peter se jeug herinneringe en ongemaklike interaksie met sy eertydse skoolvriend, Bennie Nienaber, word uiteindelik die katalisator wat die verbinding tussen die hede en die verlede op ‘n boeiende, tragiese en ironiese wyse blootlê. Verwydering, verlies en verspeelde kanse ruk die leser, soos vir Peter Jacobs, tot nadenke.
Die woordryke teks wat gevul is met ironie en patos maak dit boeiende prosa. Beslis die moeite-werd om te lees.