(My brief in vandag se Beeld)
Is Suid-Afrika se brose demokrasie besig om die kreeftegang te gaan?
Nie ’n onbillike vraag nie in ag genome gesaghebbende persoonlikhede se onlangse uitsprake oor die bedenklike stand van sake. Min mense sal verskil met oudpres. FW de Klerk se woorde dat ons op die rand tussen sukses en mislukking staan. In sy wyd gepubliseerde toespraak maan hy teen die verreikende gevolge van die ANC se nasionaal-demokratiese revolusie.
In ’n onlangse toespraak lamenteer prof. Nina Overton-De Klerk die gebrek aan denkende leierskap wat tot etiese verval lei. Asof in aansluiting by Overton-De Klerk stel die gesaghebbende politieke kommentator Moeletsi Mbeki in ’n onlangse koerantonderhoud dit prontuit dat mnr. Julius Malema die ANC is en dat pres. Jacob Zuma hom volg – nie andersom nie.
Die burgerregte-organisasie Solidariteit stel hom ten doel om die Malema-spook in die bek te ruk. Die organisasie se strategie maak my enersyds opgewonde, maar andersyds mismoedig.
Loop ons die gevaar om in die hand van die revolusionêre magte te speel deur op rassegrondslag te mobiliseer en dus te polariseer?
Dat vooraanstaande Suid-Afrikaners hul stilswye oor die treurige toedrag van sake verbreek, is bemoedigend.
My versugting is egter dat alle Suid-Afrikaners, waarskynlik die stille meerderheid, wat ’n grondwetlike demokrasie ondersteun, by mekaar uitkom om wal te gooi teen verdwaalde revolusionêre ideale.
Wat ons dringend nodig het, is ’n inisiatief wat kan resoneer oor partypolitieke grense heen wat die nasionale politieke diskoers stuur. Dit is die vestiging van ’n radikale middelgrond wat ’n kragtige, innoverende en inklusiewe bymekaarkomplek kan word van alle gematigde Suid-Afrikaners.
So ’n radikale middelgrond moet robuus wees in sy aanspraak op die handhawing en uitbouing van ’n grondwetlike demokrasie, aansienlike steun kan mobiliseer en verdwaalde revolusionêre idees suksesvol stuit.
No comments:
Post a Comment